De ‘s-Gravelandse Buitenplaatsen (en daarbij behorende Ankeveense buitenplaatsen), ontstaan in de 17de en 18de eeuw, zijn beschermde monumenten volgens de Rijksdienst van het Cultureel Erfgoed en worden ook wel de tuinen van Amsterdam genoemd. Historische landgoederen/parken worden beschermd door middel van de Natuurschoonwet.
Amsterdam is Unesco Werelderfgoed; de buitenplaatsen zouden daar ook toe gerekend kunnen worden. Voor de Buitenplaatsen in Heemstede en omgeving loopt een aanvraag om tot Werelderfgoed gerekend te mogen worden. Zo bijzonder zijn buitenplaatsen dus. Ooit waren er in Nederland 6000; thans zijn er nog 550 over. Idem voor ‘s-Graveland waar er ooit 30 waren zijn nu nog een tiental over. In relatief complete staat zijn dat er nog maar 8.
De originele functie van de buitenplaatsen was bewoning. De interieurs waren ook als zodanig ingericht. Omvormen tot hotels, kantoren en andere commerciële gebruiksvormen zal nog meer van deze historische interieurs verloren doen gaan. Zij zijn de geschiedenis van ons land en ‘s-Graveland/Ankeveen in het bijzonder. Bezint eer gij begint! De Buitenplaatsen hebben alleen al door hun aanwezigheid een museumfunctie. Dit zou verder gecultiveerd moeten worden door de buitenplaatsen te tonen in de volle schoonheid van weleer en dat aan belangstellenden laten zien. Huis en parken vormden van oudsher een eenheid. Deze eenheid dient gerespecteerd te worden en vervolmaakt. De biotoop(omgeving) van de buitenplaats is een essentieel onderdeel van buitenplaatsen. S’-Graveland is eigenlijk een museumdorp. Laten we ons daarvan bewust zijn.
